Obturacyjny bezdech senny

Obturacyjny bezdech senny (OBS) należy do grupy zaburzeń oddychania w czasie snu. Charakteryzuje się występowaniem epizodów niedrożności górnych dróg oddechowych na poziomie gardła. W tym czasie zwalnia się rytm oddechowy i pojawia się spadek napięcia mięśni. W następstwie tego spadku dochodzi do cofnięcia języka i wzajemnego zbliżania się ścian gardła. W pozycji leżącej dodatkowo grawitacja powoduje zmianę pozycji żuchwy i prowadzi do dalszego zmniejszenia przestrzeni gardłowej.

OBS z występującym niedotlenieniem oraz fragmentacją snu wywiera negatywny wpływ na organizm poprzez zaburzenie pracy większości układów, zwłaszcza układu krążenia. Chorzy z OBS mają problemy z obniżeniem szybkości reakcji, zmniejszeniem zdolności zapamiętywania, zaburzeniami pamięci i obniżonym nastrojem.

Typowe cechy OBS, z którymi zgłasza się pacjent to: nawracające głośne, nieregularne chrapanie, występujące nawet u 100% chorych, bóle głowy, suchość błony śluzowekj jamy ustnej, przerwy w oddychaniu. Objawom fragmentacji snu towarzyszy nadmierna senność i zasypianie w ciągu dnia, trudności w koncentacji, zmęczenie i rozdrażnienie.

Podstawowym badaniem w diagnostyce OBS, które pozwala na jednoznaczne rozpoznanie choroby jest polisomnografia (PSG).

W leczeniu OBS znalazły zastosowanie metody chirugiczne i zachowacze. Znaczenie dla efektywności leczenia ma zmiana stylu życia, redukcja masy ciała, odstawienie używek i leków wpływajacych na oddychanie (leczenie behawioralne). W przypadku anomalii anatomicznych predysponujacych do rozwoju OBS lub zmian przerostowych wskazane jest leczenie chirurgiczne takie jak np.: uwulopalatofaryngoplastykę, uwulopalatoplastykę, czyli zabiegi polegające na częściowej resekcji podniebienia miękkiego, języczka, łuków podniebiennych, zmniejszenie objętości języka oraz korektę jego położenia, doprzednie przesunięcie szczęki, żuchwy i kości gnykowej z wykorzystaniem osteotomii szczęki typu Lefort I oraz obustronnej osteotomii żuchwy.

Podstawową zachowawczą metodą leczenia bezdechu jest oddychanie powietrzem podawanym do dróg oddechowych pod dodatnim ciśnieniem za pomocą powietrznej pompy podłączonej do specjalnej maski na twarz pokrywającej nos lub nos i usta (ang. continous positive airway pressure, CPAP). Ograniczeniem jej stosowania jest niepełna drożność nosa. Metoda CPAP jest stosunkowo bezpieczna, jednak długotrwałe jej stosowanie obarczone jest pewnymi powikłaniami. U chorych leczonych metodą stałego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych stwierdza się miejscowe urazy nosa, takie jak martwice, podrażnienia i obrzęki błony śluzowej lub też skrzywienia przegrody nosowej.

Trudności z akceptacją leczenia metodą CPAP oraz zainteresowanie lekarzy innych specjalności tematem bezdechu pozwoliło na wprowadzenie nowych rozwiązań terapeutycznych. Nowe metody lecznicze czyli aparaty wewnątrzustne (MAD) mają na celu zwiększenie światła górnych dróg oddechowych poprzez wysunięcie żuchwy. Zastosowanie leczenia z wykorzystaniem aparatów MAD wskazane jest u pacjentów z asocjalnym chrapaniem i łagodną postacią OBS, nieustępującymi po zastosowaniu leczenia behawioralnego oraz ze średnią i ciężką postacią OBS, którzy nie tolerują CPAP. Zakwalifikowanie pacjentów do leczenia aparatami stomatologicznymi powinno być poprzedzone dokładnym badaniem zewnątrz i wewnątrzustnym, które pozwolą na ocenę możliwości zastosowania MAD. W badaniu należy uwzględnić ocenę liczby i jakości zachowanych zębów, stan przyzębia i stawów skroniowo-żuchwowych.

W naszym gabinecie wykonujemy aparaty wysuwające żuchwę jednoczęściowe Silensor–sl firmy Erkodent składające się z szyn nazębnych dla łuku zębowego górnego i dolnego połączone lejcami w zarejestrowanym zgryzie konstrukcyjnym w sposób umożliwiajacy swobodne oddychanaie przez usta...